چهل حدیث در باره دوست و دوستی(1)

پیامبراعظم  صلی الله علیه و آله و سلم  

:: هرکه به ملاقات دوست مسلمان خود برود در صورتی که نیازی به وی نداشته باشد ، گویی خداوند متعال را زیارت کرده باشد. 

روضه بحار  ج1 ص192 

 :: همنشین خوب از تنهایی بهتر است و تنهایی از همنشین بد بهتر  

 روضه بحار ج1 ص 75 و امالی ج2 ص 138 

 ::همنشینی باید توأم با امانت باشد و راز دوست را فاش کردن خیانت است. 

روضه بحار ج1 ص 85 

حضرت امیر المومنین علیه السلام

:: ناتوان ترین مردم کسی است که نتواند دوستی برای خود پیدا کند و ناتوان تر از او کسی است که دوستان خود را از دست بدهد. 

 چهل سخن - سیّدمحمد حسین حجازی (به نقل از نهج البلاغه ج3 ص153)

حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام

:: آن کس به تو نزدیک است که از راه دوستی با تو نزدیک باشد اگر چه خویش تو نباشد.  

تحف العقول ص333 

 :: فرزندم با کسی دوست مشو مگر  آن که او را درست بشناسی 

روضه بحار ج2 ص 105 

 ::برادری یعنی وفاداری در گشایش و سختی 

روضه بحار ج2ص111 

حضرت امام حسین علیه الســـلام 

:: همنشینی با افراد لاابالی موجب بدگمانی است. 

روضه بحار ج2ص122

  :: هرگاه دوست مسلمان تو از تو جدا شد در باره او آنچنان سخن بگوی که میل داری او پشت سر تو سخن بگوید. 

روضه بحار جلد 2 ص 127  

 :: دوست تو آن کس است که از کارهای زشت بازت دارد و دشمن تو آن کس است که به آن کارها وادارت کند. 

روضه بحارج2 ص128  

حضرت امام زین العابدین علیه السلام 

:: از رفاقت و دوستی با دروغگو بپرهیز ، زیرا چنین کسی مانند سراب است. 

 تحف العقول ص278 

:: از دوستی با شخص تنگ نظر دوری کن ، زیرا او برای حفظ ثروت خود تو را تنها خواهد گذاشت. 

 روضه بحار ص 137 

:: از دوستی با فاسق(شخص سست ایمان) بر حذر باش چه او تو را به یک شکم خوراک یا کمتر از آن می فروشد. 

تحف العقول ص 278 

 :: از دوستی با تهی مغز و احمق بپرهیز چه او می خواهد سودی به تو برساند ولی زیان می رساند. 

تحف العقول ص272 

 :: از دوستی با گناهکاران و کمک به ستمکاران دوری کنید 

  روضه بحار ج2 ص151

:: از دست دادن دوستــــان سبب تنهایی است. 

 تحف العقول ص 253 

حضرت امام محمد باقر علیه السلام 

:: اندازه محبت دوستت را نسبت به خویش با علاقه قلبی خودت به او بدست آر. 

تحف العقول ص292 

:: هر گز با انسان بی مبالات دوستی مکن و سرّ خود را بر وی فاش منما 

روضه بحار ج 2 ص 165